Ik weet het.

Zachtjes klopte ik op haar rug, terwijl ze haar gezicht tegen mijn schouder had gedrukt. Mijn andere arm had ik om haar heen geslagen, in een halve mislukte omhelzing. Ik zuchtte.

Dat vreselijke moment waarop de fabeltjes, versjes en kinderlijke liedjes zo leeg en ongeloofwaardig klinken. Het moment waarop “er was eens” verandert in “er bestaat geen” en “ze leefden nog lang en gelukkig” in “we zien wel”. Het moment waarop je ziet dat al dat sprankelende elfenstof  gewoon neerslag is, ongrijpbaar maar voelbaar tot diep in je hart en ziel.

Dat vreselijke afscheid van geliefden, vrienden en gelijkgestemden niet omdat je het wil, maar omdat het niet anders kan. Niet omdat je wil loslaten, maar omdat het tijd is. Niet omdat je er klaar voor bent, maar omdat het moet. Het afscheid waarbij je achtergelaten wordt met enkele vage herinneringen en bekruipend gevoel van eenzaamheid en een klein beetje wanhoop. Niet te veel.

Dat vreselijke gewicht dat op je drukt. Op de meest onverwachte momenten, zomaar uit het niets. Ontzettend hard op je hart. Op je longen. Op je keel. En soms, heel soms op je schouders en knieën. Zo hard dat je erdoor bezwijkt. De vreselijke pijn en dat keiharde geluid van beenderen tegen steen.

Ik zuchtte nogmaals.

“Ik weet het. Ouder worden is niet gemakkelijk. Ik weet het.”

Groetjes, 

Madeliefje.