Soms heb je
van die dagen hé. Je weet wel, de dagen waarop je die dromen, wensen en vele
verwachtingen eventjes op een schap ergens in een oude kast dient te zetten.
Omdat het eventjes genoeg is geweest. Het rennen, lopen, crossen achter dingen
die misschien, heel misschien, op dit moment niet realistisch zijn, is
vermoeiend. Nee het is niet vermoeiend, het is uitputtend, leegzuigend,
teleurstellend. En je zou denken dat een flinke dosis elfenstof alles wel goed
maakt, maar zoals ik al zei, soms is het genoeg geweest. Het is niet erg om
eventjes met je voeten op de grond te komen, om eventjes van die roze
suikerspinachtige wolk af te komen en eventjes weer over ruwe kasseien te
lopen. Het is niet erg om eventjes bezig te zijn met de dagelijkse dingen des leven,
heel gewoontjes. Want gewoontjes kan soms fijn zijn. Voor je gemoedsrust, voor
je ziel maar vooral voor je arme hart. Die is uiteindelijk ook maar van vlees
en bloed gemaakt.
En dit is
geen treurige hoop van woorden die over dit blad blaast, als een sombere tocht
op een grijze winterdag. Nee, dat is het zeker niet. Dromen. Wensen. Hopen. Het
mag allemaal, maar niet als het zich opstapelt tot een grote overschaduwende
berg van teleurstellingen, pijn en verdriet. Neen. Dan is het beter om alles te
beschouwen van achter de bestofte glazen van een antieke kast. Met hier en daar
een spinnenweb. Dan is het beter om een diepe zucht te slaken en schuifelend
verder te lopen.
Je zult
zien.
Er komen
wel andere dromen.
Dromen die
doen leven.
Dromen die
je hart verzachten.
Liefs en sterkte,
Madeliefje.
