Ik wou dat
ik het kon neerschrijven. Het voelen. Het denken. Het leven. Elke keer weer
opnieuw, probeer ik het te vatten, met enkele woorden, zinnen, een arm blokje
tekst. En dan schaam ik me, dat ik die herinnering, die levensles, die droom,
gebroken of gelijmd, probeer te vangen op een stukje papier.
Dat ik het verdriet geschreven in tranen,
probeer neer te pennen in inkt.
Dat ik het plezier geschreven met
pretlichtjes, probeer neer te typen in levenloze letters.
Dat ik de scherven geschreven met
splinters, probeer neer te krabbelen in woorden.
Maar dan lees ik het later opnieuw.
En zie ik de witregels. De leegte. Gevuld door een probeersel. Een poging van
het hart. Een poging van de ziel. Om te helen. Om te delen.
Zodat het inkt kan drogen met de
tranen.
Zodat de pretlichtjes overleven in
letters.
Zodat de woorden de scherven kunnen
lijmen.
En zoals bij het donderen de wereld
volledig stilvalt.
Zo wordt het eventjes stil in mijn
hart en ziel..
Bij het probeersel van een schrijfsel
over het leven. Over het denken. Over het voelen.
Liefs,
Madeliefje
