Doe toch gewoon normaal.

En als je denkt de wereld aan te kunnen, dan zal het echte leven je wel verpletteren. Vergruizen. Verbrijzelen. Vermorzelen. Breken onder het eeuwenoude gewicht van de tijd, van de ervaringen, van de realiteit. Zoals een tak genadeloos in tweeën knakt, net alsof het geen wilskracht heeft, net alsof het niet anders kan. Ja, dus word gewoon maar eens volwassen. Word nu maar eens eindelijk groot. Dus trek die superheldencape maar af, hang hem op aan de kapstok en doe nu maar eens gewoon normaal.

En als je denkt dat jij de wereld aankunt. Dan loop je wel eens tegen de lamp en zal je het je wel bezuren. Als je in je jeugdige optimisme denkt dat de wereld draait rond zijn as, dan komt er wel een tijd dat je zult zien dat de nacht het directe gevolg daarvan is. Dat het niet altijd dag kan blijven.  Dat die onnozele regenboog van je niets voorstelt na een lange grijze stormachtige dag. Dus hou toch op. Doe niet zo kinderachtig. En hou je niet vast aan ideale waanideeën en doe toch niet onnozel. Doe gewoon normaal.

En als je denkt dat , als je werkelijk denkt, dat de wereld, nee dat jij de hele wereld aankunt. Met al z’n schaduwen, al z’n donkere plekken vol schimmel die groeit op al wat leeft en ademt, met al z’n vage en duistere, sinistere, lugubere, macabere figuren en beelden, dan pas ga je beseffen hoe het met de reële wereld zit. Hoe genadeloos je overrompelt kunt worden door het kille karakter van de werkelijkheid. Hoe hard de klap zal zijn en pas dan maar op dat je je nek niet breekt. Luister dus maar. En doe toch gewoon normaal.

Maar ik wil niet. 
Ik kan niet. 
Ik vind de moed niet.
En als dat zo erg is
En als dat zo naïef is
En als dat zo slecht is



Dan merk ik het wel als ik mijn nek breek.

Groetjes,
Madeliefje