Het ga je goed.

Vertrek,
laat het los en kijk niet meer achterom. Ga en laat je sporen na, de wind zal ze wel wissen, zal je aanwezigheid verwijderen, alles doen vervagen. 
Trek je schouders op, richt je gezicht naar de richting die roept en vertrek.

Vertrek,
laat het los en kijk weg. Verman je, vervrouw je, verkind je, vergroot je. Laat de wind de hersenspinsels wegblazen, de natte wonden uitdrogen, het vuil uit je ogen blazen. 
Bal je handen, bijt op je tanden en zet een stap op de grond die wacht en vertrek.

Vertrek, 
laat het los en kijk vooruit. Negeer de last, draag het geduld en omarm het vertrouwen. Laat de wind het verdriet afkoelen, het begraven en meenemen. 
Draai je om, verzet je been en schraap je stem. “Het ga je goed”

"Het ga je goed."

Liefs,

Madeliefje.

Scherven en theepotten.

Als er iets in huis brak, was dat natuurlijk altijd per ongeluk. Niemand die het in zijn hoofd haalde om met opzet brokken te maken. Ik moet wel zeggen dat ik veel herinneringen heb overgehouden aan het breken van dingen. Zo had ik op een dag de mooie porseleinen lamp van mijn moeder vernietigd door onoplettend aan de draden te trekken onder het bed. Ik schrok me een ongeluk en kwam al gauw met de geweldige smoes dat onze kat de schuldige was, ik had echt nog mijn best gedaan om de lamp te redden van diens triestige einde,maar…Helaas. Kuch. Natuurlijk geloofde geen kat dat, inclusief de onze niet die me volgens mij tot op de dag van vandaag nog steeds verwijtend aankijkt. Maar dingen breken nu eenmaal, da’s niet het einde van de wereld. Wat wel op het einde leek, waren de discussies over wie de scherven moest opruimen en waarom. Onzinnige argumenten als “de oudste zijn” en “te vermoeid zijn” kwamen dan naar boven, geweldige tijden nu ik er zo op terugkijk. Dan had je nog af en toe de creativiteit van mijn mama die naar bovenkwam tijdens een poging om de scherven aan elkaar te lijmen. Dat lijmen lukte niet altijd, soms was het ook gemakkelijker om alles gewoon weg te gooien. Vaak mochten we al blij zijn als deze dingen zonder de nodige drama gebeurde en niemand het hele huis bijeen gilde voor een glassplinter die absoluut niet ingebeeld was. Niet! Zucht. Drama en scherven, dat ging goed samen en nog steeds. Er is altijd wel iemand die gilt als er iets aan scherven op de grond valt.

Krokodillentranen waren ook nooit ver weg. Zo had iemand (?) een authentieke theepot van mijn moeder geruïneerd door er per ongeluk tegen te trappen, vraag me niet hoe die dingen kunnen gebeuren, ze gebeuren. In ieder geval, de kat had het weer gedaan en ik had weer een mislukte heldenpoging achter de rug om het allemaal te voorkomen. Nu staat die theepot ergens verloren in een kamer zich dood te schamen voor de poging van “restauratie”. Ik denk dat er zelfs plakband gebruikt is geweest.

Yeps mijn jeugd zat vol scherven, drama en gebroken theepotten. Dan had je nog mijn zus die mijn naam kerfde in de muur, maar da’s nog een verhaal apart. Het belangrijkste is dat het nooit met opzet gebeurde. Nooit. Daarom dat ik er ook slechts leuke anekdotes aan heb overgehouden.

Maar dan ligt opeens niet alleen die authentieke theepot aan scherven op de grond, maar alles en iedereen. Inclusief je dag en nacht en alles wat er tussen zit. En wie en waarom is plots niet meer belangrijk, je woorden niet waard. Je kunt het eenvoudig weg niet opbrengen. Het zijn geen scherven meer die je kunt lijmen, het is allemaal gewoon kapot. Het gebeurde met opzet. En de schade is te groot.

Maar dingen breken nu eenmaal. Da’s niet het einde van de wereld.

Al lijkt dat nu eventjes wel zo.

Groetjes,
Madeliefje
A.k.a Djis