Grijze herinneringen.

De laatste tijd mijmer ik best veel over het verleden,
Het gisteren
Het toen destijds
Het weet-je-nog?
Iedereen heeft wel herinneringen, maar iedereen weet ook dat ze niet allemaal hetzelfde zijn. Sommige zijn slechts een schim  van wat ooit was, andere kun je ruiken, proeven en zelfs voelen. Je kan het schatergelach horen, de zonnestralen vasthouden, de sfeer opsnuiven. Sommige wolkjes grijs kunnen het hart nog steeds doen zoemen, de mondhoeken nog steeds doen trillen en de pretlichtjes in de ogen nog steeds doen fonkelen.

Ik hou wel van die nostalgische gedachten. Ze komen zo weer op en ze zijn ook zo weer weg. Ze wachten niet op het hunkeren van de ziel, zo eigenzinnig zijn ze wel, nee...
Ze verschijnen zo ineens voor je, onverwacht en overweldigend.
Eigenwijs dat ze zijn, laten ze zich ook niet zomaar wegjagen.

Zuchtend moet ik toegeven dat er ook een ander soort herinneringen zijn
Die pijnscheuten in het hart kunnen opwekken.
Die de ziel kunnen pijnigen
Die het ver gestopte gemis doen herleven

En ik vraag me dan af,
Waarom we niet alsof kunnen doen
Dat het heden eventjes niet bestaat
Dat het gisteren niet grijskleurig is
Dat het toen destijds weer vandaag is
Dat je het nog weet

En dat alles weer normaal is.
Voor een dagje
Of misschien ietsje langer.

Liefs,
Madeliefje