Wij.

Breekbaar en broos beweegt ze zich voort, rug gebukt onder pijn, verdriet en ziekte. Haar schuifelende voeten laten een onzichtbaar spoor achter. Ik prent elke voetstap bij me in, angstig dat ik haar manier  van lopen zal vergeten. Een onzichtbare bries van wanhoop doet haar haren wapperen en dooft het stervende licht in mijn hart. De dikke muur van stilte verfraaid met honderden, duizenden en miljoenen lege woorden, verstikt me. Voelt zij ook aan dat de oneindige hoeveelheid zuurstof langzaam maar zeker uitgeput geraakt? Jammer dat zuurstof doet leven en hoop daarentegen niet. Ze fronst haar wenkbrauwen, knijpt haar ogen dicht en spant haar kaakspieren. Even, heel eventjes maar, lijkt de onverbiddelijke tijd stil te staan, niet verder te tikken. Mijn hart slaat een slag over als ik zie dat er iets glinstert op haar bleke huid. Een zoute oplossing van water en lijden. Haar stille kreet om hulp gaat verloren in de oneindige afstand tussen ons.

Ons.

Zij en ik.

Ik en zij.

Zij.

Ik.

Wanneer ze haar ogen opent, doet ze haar best om de oude fonkeling in haar ogen na te bootsen. Ze valt door de mand. Ze valt door haar knieën op de grond. Kruipend overbrug ik de afstand. Ik neem haar hand vast en luister naar het kletteren van de tranen. En net zoals zij deed, neem ik haar vast, omhels ik haar. En net zoals zij vaak deed, wrijf ik over haar rug, sus ik haar schokkende schouders en troost ik haar. En net zoals zij altijd deed, spreek ik haar moed in, verbied ik het haar op te geven en vertel ik haar dat ze vertrouwen moet hebben, dat ze sterk moet zijn. Sterk voor mij, maar dat zeg ik geluidloos. Hoopvol snikt ze het uit en heel even voel ik me eeuwenoud.

Zij. Ik. Ik en zij. Zij en ik.

Wij.

Groetjes,
Madeliefje