Doe het nu toch maar.

“Doe het licht uit hé”

Riep ik haar achterna, terwijl ze zuchtend deed wat ik vroeg. Doe het licht uit zodat het licht me niet wakker houdt, zodat het de schimmen, spoken en vervaagde dromen niet verjaagt. Doe het licht uit en laat me alleen met onuitgesproken woorden, gesprekken en geschillen. Zodat ik alleen kan zijn met mijn hersenspinsels en verzachte littekens die af en toe kunnen prikken. Zodat ik mijn ogen kan dicht doen zonder dat het onnatuurlijk lijkt.

Doe het licht uit, zodat ik mijn geheugen kan uitdagen om bekende plaatsen in scene te zetten. Zodat ik oude herinneringen kan ophalen zonder dat iemand vraagt naar de glinstering in mijn gesloten ogen. Zodat ik oude anekdotes kan herbeleven, afstoffen en verzinnen. Zodat ik de duisternis kan bestuderen, de tinten kan indelen en de drukkende stilte kan verweren en pareren. Doe het licht uit zodat ik alleen kan zijn met mezelf, mijn geheimen en onderdrukte wensen.

Zodat ik ongerust kan zijn, kan nadenken over de tijd. Zodat ik vandaag kan overpeinzen. Zodat ik gisteren kan verhalen. Zodat ik mijn eigen ademhaling egocentrisch kan beluisteren, met de vraag of morgen ooit zal komen. Het hoeft niet, moet niet, maar doe het licht toch maar uit.

Groetjes,

Madeliefje