Ken je dat gevoel, dat je wakker bent maar toch nog eventjes alsof doet. Dat het nog geen tijd is. Dat je alles nog heel eventjes kunt uitstellen. Nog heel eventjes een halte kunt roepen aan de lopende band die zo meteen van start zal gaan. Je oogleden op elkaar persend, terwijl je het hoort waaien en voelt regenen. De kussens geplet op je beide oren zodat je het doffe geroffel op het raam niet zou horen. Doet me denken aan vroeger toen mijn moeder binnenkwam, me wakker schudde en ik bloedserieus mompelde:
“Mama ik wil wel wakker worden, maar
mijn ogen niet.”
Ik wil wel wakker worden, maar mijn
dromen niet. Ik wil wel wakker worden ,maar mijn hart niet.
Dus dan word je uiteindelijk maar
wakker. Sta je maar op. En ga je de deur uit.
In plaats van dat je de wijde wereld intrekt,
stap je haastig straten door, in en uit, in en uit…Je snapt wat ik bedoel. En
in alle haast probeer je net die trein, tram of bus te halen, niemand die zegt
dat het niet erg is als je het net niet hebt gehaald, ondanks dat je je best
hebt gedaan. Je best doen is niet genoeg, je moet harder rennen, lopen en
vallen, tot het je lukt om op tijd te zijn. Dus terwijl je op die ene trein
zit, lichtjes buiten adem weliswaar, met al die zwijgzame mensen die achter
strenggedrukte kranten schichtig naar elkaar kijken ,of in het ergste geval
naar jou kijken, vraag je één of andere bekende hoe het gaat. En het gaat goed.
Het gaat altijd goed. Ze vraagt hetzelfde, misschien had je iets anders moeten
vragen.
En terwijl de minuten en seconden
wegsijpelen, lig je weer in je bed. Pers je je ogen dicht en mompel je, ik wil
wel slapen, maar mijn hart niet.
Groetjes,
Madeliefje
En wees dapper. Niet verbitterd.
Zoals de moeder die geen kinderen heeft.
En wacht op hoop, tot de tijd haar
dwingt om haar dromen op te bergen. Haar dwingt de pijn weg te duwen. Haar
dwingt om de leegte te vullen met tranen, geduld en verdriet.
En wees dapper. Niet roekeloos.
Zoals de vrouw die verbrijzeld is.
En wacht op verbetering, tot de tijd
haar dwingt om haar eigen pad te bewandelen. Haar dwingt om afscheid te nemen.
Haar dwingt om de wonden te verzorgen met hetgeen dat overblijft.
En wees dapper. Niet wraakzuchtig.
Zoals de echtgenote die geen man heeft.
En wacht op uitleg, tot de tijd haar
dwingt om de maskers neer te leggen. Haar dwingt om de waarheid te onthullen.
Haar dwingt om de leugen te doorprikken met een steriele naald.
En wees kleinmoedig. Niet dapper.
Tot de tijd dringt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten