Als kind had ik een beste vriendin. Je weet wel, degene die je sowieso uitnodigt op je verjaardagsfeestje dat je niet mag houden van je ouders. Degene die goed genoeg weet dat je vader geen politieman is en je ook niet verraadt als je die grote vette pestkoppen ermee bedreigde. Ze zat niet bij me in de klas, maar haar familienaam was even populair als die van mij, het levende bewijs dat vriendschappen niet enkel op gebaseerd zijn op vertrouwen, maar ook op familienamen die grappig gevonden worden. Telkens wanneer de pauze aanbrak, zochten we elkaar op en verzonnen we één of ander vreemd spel.
Op een bepaald moment veranderde ze van school, maar zoals kinderen wel vaker doen, verzon ik en loog ik mezelf voor dat ze binnenkort wel zou afkomen en gewoon nog niet door had dat het schooljaar begonnen was. Na twee maanden moest ik voor mezelf wel toegeven dat ze niet meer terug zou komen. Jaren later besefte ik dat ik toen had geleerd wat afscheid nemen is. Dan heb ik het niet over de slijmerige afscheidsgesprekken waarbij de één subtiel snot probeert weg te vegen en de andere lariekoek verkoopt: "Je moet sterk zijn" of "Ik zal altijd bij je zijn". Het wordt al helemaal belachelijk als mensen het ineens nodig achten om Engels te gaan praten "It wasn't meant to be".
Nee ik heb het over het soort afscheid nemen, waarbij je niet de kans krijgt om de allerlaatste dingen te vertellen, om te vertellen dat je haar niet meer nodig hebt en dat ze de hoogste boom in kan. Om er dan achteraf spijt van te krijgen en te wensen dat je het beter had aangepakt. Ik heb het over het soort afscheid waarbij je niet wist dat die zou aanbreken. Het afscheid waarbij je tijd nodig hebt om die te nemen, alleen en diep in je hart. Het afscheid waarbij je eerst in kleine miezerige stukjes moet vallen om dan jezelf moed in te spreken en verder te gaan. Het afscheid waar niemand over spreekt. Het afscheid dat men luchtig afdoet als "we groeiden uit elkaar" of "onze wegen zijn op één of andere manier uit elkaar gegaan".
Dus toen ik besefte dat ik haar nooit meer zou zien, geloofde ik het niet, deed ik alsof dat ze er weer zou staan om samen met mij spelletjes te spelen die wij enkel begrepen en toen ze niet kwam, sprak ik er niet meer over.
En zo heb ik vaak afscheid genomen, met mijn hart en zonder al te veel woorden. Van woorden krijg je achteraf immers enkel spijt. Afscheid nemen is nooit gemakkelijk, dat weet iedereen, maar een integraal oplossen is dat ook niet. Je leert het, je wordt er beter in, maar op één of andere vreemde manier verleer je het elke keer weer. Leek afscheid nemen maar op fietsen.
Groetjes,
Madeliefje.
En als ik afscheid kon nemen.
Dan vertelde ik, riep ik, schreeuwde
ik,
Huilde ik dat je terug moest komen.
Dan was ik boos, kwaad en woedend,
En sprak ik nooit meer tegen of met
je.
Dan verweet ik je, beschuldigde ik
je,
En keerde ik mijn rug naar je toe.
Maar ik kan geen afscheid nemen
Dus sterf ik elke dag een beetje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten