Elfenstof

Vaak vragen mensen me waarom ik spreek over elfenstof. Wel, simpelweg omdat ik er zin in heb, omdat ik er goesting in heb, zoals een arrogante Antwerpenaar het zich kan permitteren om te zeggen. Maar dat antwoord geef ik enkel op dagen dat ik niet Madeliefje ben maar mevrouw Brompot. Die transformatie gebeurt niet vaak, maar soms moet ook ik eraan geloven. De meeste mensen ervaren die transformatie ’s morgens, wanneer het levensgevaarlijk wordt om te vragen naar heel normale zaken, zoals de boter door te geven of welk uur het nu eigenlijk is. Ik ben weer aan het afdwalen zie ik, maar dus, elfenstof. Ik gebruik het woordje graag omdat het me doet denken aan kinderonschuld en rijke fantasieën die bestaan in zeldzame leesboeken en grootmoeders verhalen. Aan dagen waarin vlinders levensgrote draken konden zijn en wervelende bladeren veranderden in een allesverslindende orkaan, zelfs schaduwen waren verraderlijke poelen vol met monsters en levensgevaarlijke slangen. Je moet het maar eens proberen, zeg elfenstof en je ziet zo een glimlach verschijnen. Of het nu een glimlach is uit medelijden, ongeloof of uit oprechtheid, het is een glimlach.

Vandaag was een elfenstofdag. De hele wereld moest eraan geloven en lag bedolven onder een dikke laag. Ik hou van sneeuw, zolang het maar niet aanvriest en ervoor zorgt dat je je nek breekt, het brengt kinderpret, gelach en sikkeneurig gezeur met zich mee. Eén van de andere leuke dingen aan sneeuw is dat het vriendelijk en zachtaardig is. Geen enkele stap wordt overgeslagen en geen enkele misstap wordt vereeuwigd. Zelfs wanneer ermee gegooid wordt, zorgt het voor korte rillingen en wanneer het tijd is, verzet sneeuw zich niet en verdwijnt het, net alsof het er nooit was. Het doet me denken aan zeldzame vriendschap, waarin je meer vindt dan dolle pret, waarin je meer vindt dan een gesprek, waarin je meer vindt dan koude rillingen.  Het doet me denken aan die ene vriendin die elfenstof doet vervagen, sneeuw doet verdwijnen, zonder strooizout te gebruiken weliswaar, gewoon door haar warmte en genegenheid.

Die ene vriendin die je achterop neemt op de fiets terwijl het sneeuwt. Gewoon omdat je niet wil dat ze te voet gaat.

Groetjes,

Madeliefje