Een plasje thee en een gedachtenwolk.

Vandaag zat ik op de trein een beetje thee in te schenken, ik deed hartstikke mijn best om er een niet al te grote smosboel van te maken. Zo'n thermos is handig, daar niet van, maar ik ben dat dan een stuk minder. 
Goed, terwijl ik de vernietigende blikken van de man naast me probeerde te negeren - ik had ondertussen een klein plasje thee veroorzaakt dat ik zo subtiel mogelijk probeerde proper te deppen - moest ik denken aan al die dromen en wensen die er op één of andere manier in slagen te vervagen naarmate de tijd vordert. Het gaat allemaal best sluw, het ene moment ben je bezig met je dromen te verwezenlijken, het andere moment weet je zelfs niet meer wat die dromen waren. Goed mijn punt is dus dat een trein niet enkel hopeloze vertragingen te betekenen heeft, maar ook eindeloze "gedachtenwolken" die enkel verbroken kunnen worden door een nogal sikkeneurige conducteur die je erop wijst dat hij abonnementen die ondersteboven gehouden worden, niet kan lezen.
Ik dacht, laat ik maar eens proberen wat op te schrijven, enkele regels, zinnen en dit terwijl ik mijn hand over mijn blad hield uit angst dat mijn buurmans gedachten bevestigd zouden worden: dat ik niet helemaal normaal ben. Ik heb de gewoonte om van die verkreukelde papieren te gebruiken als ik dat doe, het maakt het op één of andere manier allemaal een beetje authentieker. Dan voel ik me een echte nostalgische schrijver, die ze niet allemaal op een rij heeft, maar meesterwerken neerpent. Beschaamd bedenk ik me dan dat dat de arrogantie zelve is en ik dankbaar moet zijn dat niemand mijn gedachten kan lezen. 

Ik hoop dat het wat voorstelt en dat ik die schamele minuten die het lezen van deze tekst innamen niet helemaal heb verknoeid. Als dat wel het geval was, dan heb je je lesje geleerd en weet je nu dat je random blogs niet helemaal moet lezen om tot dat besef te komen. 
Ik klink een beetje grimmig nu, maar dat brengt ons dan in de juiste sfeer van mijn klein, op kreukelig papier geschreven, tekstje.

Tot gauw
Madeliefje.

Weet je nog
Dat je zei

En als het morgen wordt
Dan word je groot
Dan begin je

En al die herinneringen
En al die wensen
Vervaagden met het opkomen van de zon
Met de allereerste lichtstralen

Weet je nog 
Dat je zei

En als het morgen wordt
Dan word je sterk
Dan vertrek je

En al die herinneringen 
En al die dromen
Werden verpletterd door het opkomen van de zon
Door de allereerste lichtstralen

Ik weet nog
Dat je zei
En het is net alsof het gisteren was
Dat je vergat
Dat je niet begreep
Dat mijn morgen
Niet de jouwe was.