Maneschijn

En in een ogenblik zijn we dagen, weken, maanden en jaren verder. Zomaar en uit het niets is het mogelijk om terug te blikken naar je jongere zelf, soms met schaamte, verdriet en vooral nostalgie. Waarom doen we dat eigenlijk? Niet genoeg genieten van het moment zelf? Waarom genieten we niet van de hitte van de strijd? Het ongemak? Het zoeken en vinden van jezelf en anderen? Waarom appreciëren we de teleurstellingen niet, het proces, het knoeien, het knippen en plakken, lijmen en scheuren? Het puzzelen, het kwijtspelen, het terugvinden, het klimmen en vallen? Het roepen en tieren? Het ruziën en goedmaken? Ach..

Dan kijk ik naar de kleinere versie van mezelf - niet de literaire versie - maar gewoon mijn eigen zoon. En uit het niets raakt hij me tot het diepste van mijn ziel. Hij klimt de zetel op, gooit wat kussens op de grond, tilt het gordijn op, maakt afschuwelijke plekken op het raam en zoekt naar de maan. “Waar ben je maan? Waar ben je toch?” Even de kanttekening maken dat  ik dit uit het Engels vertaald heb, want eigenzinnig dat hij is, spreekt hij geen enkele taal waarmee we hem opgevoed hebben, maar de taal van Bob The Train. “Maan?” Ik kijk toe en zie hoe hij verder vlekken maakt en wat wilder trekt aan het gordijn. “Maan! Daar is de maan!” En net als ik denk dat hij het nu wel gezien heeft, zegt hij zacht en liefdevol: “Dikke knuffel maan!” Hij knuffelt de maan met hart en ziel. Hij, hier op mijn zetel  en de maan lichtjaren verwijderd van ons. En toch, knuffelt hij de maan en er is niemand op deze wijde wereld die hem kan stoppen. Niemand die hem kan wijsmaken dat het onzin is. En zelfs als iemand het zou proberen, zou ik het niet toelaten.

Uit het niets raakt hij me tot het diepste van mijn ziel omdat hij geniet. Hij klimt, gooit, valt, tilt, ademt in en uit tegen het raam, zoekt, vindt, wacht, ruziet met zijn zusje, ondergaat mijn waarschuwingen en toch, toch geniet hij intens van het proces. Hij doet wat onmogelijk lijkt, wat de verbeelding tart, wat we niet meer kunnen, wat we niet meer doen. En daar in de maneschijn, knuffelt hij de maan. Herinnert hij me aan het feit dat we onvermijdelijk ouder worden, onvermijdelijk veranderen, groeien en vallen en knoeien. Maar wat maakt dat uit als we af en toe in de maneschijn doen wat menig mens niet begrijpt, maar ons doet glunderen van intens geluk.

Liefs, 
Madeliefje