Een staaltje vrijwilligerswerk

In een wereld waar er ingezoomd wordt op mankementen, fouten en vergissingen, schrijf ik graag over wolkjes hoop, dapperheid, helden en heldinnen en af en toe als het kan over elfenstof. Al is het met de nodige melancholie en nostalgie, dat geef ik bereidwillig toe, toch eindig ik graag met een positieve noot, een belangrijke les of een gemaakte, een niet weg te stelen, herinnering.

Enkele dagen geleden werd ik mezelf bewust van een gevoel dat vele jaren nodig heeft gehad om te groeien, te gisten, te rijzen en ook om echt door de tijd te reizen naar dit uitgekozen moment. Ik zit al eventjes in de bijzondere wereld van het vrijwilligerswerk en ik voel me vertrouwd en veilig in diens uitgestrekte velden met aanwezige vijvers en modderpoelen. Het is een bijzondere wereld waar je allerlei mensen tegenkomt.

Groot en klein
Arm en rijk aan kansen
Gemotiveerd en verslagen
Bereidwillig en uitgedoofd
Jong en oud
Wijs en onbezonnen
Goedgelovig en achterdochtig
Dankbaar en lichtzinnig
Mag ik krankzinnig ook vermelden, want zij zijn er ook. Het lijkt me ondankbaar om hen stil te zwijgen.

Het is een wereld waar je soms eventjes moet herbezinnen, terug moet keren naar de kern, naar het beginpunt, naar het oorspronkelijke doel, naar het vuur dat je drijft, naar de menselijkheid die iedereen verdient. Naar het steentje dat je waanzinnig  graag wou bijdragen. En blijf dat ook doen.

Al is het soms dweilen met de kraan open.Al is het soms een (ogenschijnlijk) verloren zaak.
Al is het soms een druppel op een gloeiende plaat.
Al is het soms een druppel die de emmer doet overlopen.
Emmers.

Je maakt echt een verschil. Al is het zo klein dat niemand het opmerkt. Dat niemand het waardig acht. Dat het de spotlichten niet haalt, naast al dat geblaat over eigenheid en identiteit.
Jij, beste mens, bent een superheld.
Een verademing in een wereld vol ongeduld.
Een straaltje menselijkheid.
Een knap staaltje werk


Liefs,
Madeliefje