Onlangs zat
ik mijmerend te kijken naar twee kindjes die elkaar achtervolgden doorheen een
klein eettentje. Een soort van bakkerijtje aan een drukke steenweg. Lachend. Gibberend. Giechelend. Rennend.
Springend. Huppelend. Ze gingen helemaal
op in hun eigen wereldje en alles kon hen gestolen worden. Af en toe liepen ze
in de weg van een of andere serveerder, maar zoals ik al zei, dat kon hen niets
maar dan ook niets schelen. Ik keek hen glimlachend aan en eerlijk gezegd wou
ik ze bijna vragen waar je die speciale bellenblazer kon kopen of halen om zelf
ook zo’n bel te blazen voor mezelf en misschien iemand anders. Iemand die het
ook zo fijn zou vinden om in een zelf geblazen wereld te rennen, lopen,
springen, alsof er niets belangrijker bestaat dan dat. Maar toen kreeg ik mijn thee
geserveerd (na lang twijfelen of ik een koffie zou moeten nemen of niet) en
besefte ik dat dat privilege niet meer aan mij besteed is. Dat is iets voor
kinderen. En ik voelde me arm. Miezerig. En ergens was ik blij dat die twee
kleine meisjes met hun dansende krulletjes geen ander vermoeidheid kennen dan
die van na een lange dag spelen. Zo onbezonnen. Zo ongeschonden. Zo energievol
en –rijk.
Ik slurpte
verder van mijn thee en luisterde met volle concentratie naar het gedartel van
hun schoentjes tegen de vloer, naar hun klappende handjes en het gekir van deugnieterij.
Opgelucht,
Voelde ik me weer een beetje rijker.
Dankbaar dat ik kinderloos en volwassen,
toch nog kindervreugde herken.
Liefs,
Madeliefje.
Prachtig Mimount!
BeantwoordenVerwijderenGroetjes,
Nick
Merci Nick =]
VerwijderenDeze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenBedankt Voorbijganger =]
VerwijderenIk ben je niet vergeten..