Kindersvreugde

Onlangs zat ik mijmerend te kijken naar twee kindjes die elkaar achtervolgden doorheen een klein eettentje. Een soort van bakkerijtje aan een drukke steenweg.  Lachend. Gibberend. Giechelend. Rennend. Springend. Huppelend.  Ze gingen helemaal op in hun eigen wereldje en alles kon hen gestolen worden. Af en toe liepen ze in de weg van een of andere serveerder, maar zoals ik al zei, dat kon hen niets maar dan ook niets schelen. Ik keek hen glimlachend aan en eerlijk gezegd wou ik ze bijna vragen waar je die speciale bellenblazer kon kopen of halen om zelf ook zo’n bel te blazen voor mezelf en misschien iemand anders. Iemand die het ook zo fijn zou vinden om in een zelf geblazen wereld te rennen, lopen, springen, alsof er niets belangrijker bestaat  dan dat. Maar toen kreeg ik mijn thee geserveerd (na lang twijfelen of ik een koffie zou moeten nemen of niet) en besefte ik dat dat privilege niet meer aan mij besteed is. Dat is iets voor kinderen. En ik voelde me arm. Miezerig. En ergens was ik blij dat die twee kleine meisjes met hun dansende krulletjes geen ander vermoeidheid kennen dan die van na een lange dag spelen. Zo onbezonnen. Zo ongeschonden. Zo energievol en –rijk.

Ik slurpte verder van mijn thee en luisterde met volle concentratie naar het gedartel van hun schoentjes tegen de vloer, naar hun klappende handjes en het gekir van deugnieterij.

Opgelucht,

Voelde ik me weer een beetje rijker.

Dankbaar dat ik kinderloos en volwassen, toch nog kindervreugde herken.

Liefs,

Madeliefje.