Ooit met je
hoofd uit een rijdende auto gehangen? Met het raam wijd open. Terwijl je alleen
op de achterbank zit, niet lettende op de weg. Ogen gesloten. Wind die je oren
doet duizelen. Koelte die je gezicht bijna doet bevriezen. Elke gedachte weggeblazen uit je hoofd. De
adrenaline die raast door je bloedvaten waardoor je hart geen tijd heeft voor
iets anders. Met als enige wens dat je zo voor eeuwig onderweg kon zijn. Met de
wind die je klapperend wegneemt naar een allesoverheersende stilte in je ziel. Terwijl
je alles vergeet.
Het is een
onbeschrijflijk gevoel. Sensationeel zelfs.
En een
teleurstelling wanneer de auto stopt. Maar dat hoort erbij. Je kunt immers niet
voor eeuwig onderweg zijn.
Groetjes,
Madeliefje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten